Çok zaman oldu yazmayalı .Yazmadığım bu uzun arada yaşadığımız en önemli şey geçirdiğimiz kazaydı. Çok şükür hiçbirimizde önemli bir şey yok ama karşımızdaki 22 yaşındaki motorcu genç bizim kadar şanslı değildi. Çok detaya girmek istemiyorum; çünkü itfaiye araçları, ambulanslar, polisler karakollar ve hastaneler derken kabus gibiydi ve ben hala kazanın etkisinden tam olarak kurtulabilmiş değilim. Yaşam üzüldüğümüz, bazen sahip olmayı çok önemsediğimiz pek çok şeyin aslında ne kadar da önemsiz olduğunu anlamamızı sağlayan bir sürü olayla dolu. Kaza da aynen böyle oldu. Her şeyi sorgulayacağım bir dönemin başlangıcı oldu benim için . Ama insanoğlunun garip bir hafızası var, yaşadığı önemli kayıplar ve acı olaylardan sonra bir süre her şey önemini kaybediyor ama sonra her şey yavaş yavaş eskiye dönüyor. Nesnelerle ilişkimin de zayıfladığını hissediyorum. Hatta severek izlediğim bazı bloglara bile uzun zaman uğramadım. Bu aralar herkes ve her şey birbirini tekrar hatta taklit ediyor gibi geliyor. Neyse benim halet-i ruhiyem böyle bu aralar.
Yukardaki görsel bütün emaye sever arkadaşlara gelsin benden.
Gününüz güzel geçsin, sevgiyle kalın
